13 Grudnia 1981 rok.
Pamiętają wszyscy Polacy, którzy przeżyli dzień będą to pamiętać do końca życia. To był dla większości Polaków dnień pełen niepewności i obaw.
A Mój 13 Grudnia 1981 Rok.
Stan Wojenny. Byłam w domu z dzieckiem 1rok i 3 miesiące. Dziecko spało w łóżeczku ja oglądałam film w TV kino nocne. Nagle film przerwano i niespodziewanie skończył się program w TV. Wyłączyłam telewizor i nagle usłyszałam za oknem dziwne dźwięki. Mieszkałam przy ruchliwej ulicy, dźwięk był jakiś dziwny.  Podeszłam do okna, to co zobaczyłam. Za oknem na torach tramwajowych stał czołg a jego lufa była skierowana w stronę mojego bloku. Ponieważ było to 2 piętro w starym budownictwie, zobaczyłam lufę skierowaną pod mój balkon. Na czołgu siedział żołnierz w wieżyczce i patrzył przez lornetkę w nasz blok. Stałam dobrą chwilę sparaliżowana strachem. Dopiero płacz dziecka wyrwał mnie z odrętwienia. Podeszłam do łóżeczka i wzięłam dziecko na ręce. Przytuliłam dziecko. Wiedziałam od dawna strajki w pracy ciągła niepewność co będzie, ale że Stan Wojenny tego się nie spodziewałam. Była niedziela słońce świeciło mróz śnieg na ulicach. A za oknem na ulicy czołgi i żołnierze marzli przy koksownikach cały dzień na mrozie. Całą niedzielę przesiedziałam w domu. Telewizja nie działała poza krótkimi wiadomościami za każdym razem jakiś spiker w mundurze wojskowym, powtarzał komunikat Stan Wojenny ogłoszony dla bezpieczeństwa kraju. W RADIO to samo poważna muzyka i komunikaty takie same jak w TV. Telefony głuche nigdzie się nie można było dodzwonić. Mimo że za oknem po ulicach spacerowali ludzie, tego dnia nie wyszłam z domu. Mnie odeszła ochota na spacer. Bałam się o dziecko niepewne jutro, jak potoczą się losy naszego kraju. Jak będziemy żyć miałam maleńkie dziecko. I ogarniał mnie strach o dziecko, to jak będziemy teraz żyli. Przesiedziałam cały dzień w domu. Trochę sobie popłakałam. Tak minął mnie pierwszy dzień stanu wojennego.